فرشته های بی بال+داستان آقا پترس

گفتم: امشب انگار با همه ی شب ها فرق دارد. به آسمان نگاه کن! انگار سقف آسمان کوتاه شده!

گفت: ستاره ها چقدر نزدیک شده اند، آدم حس می کند اگر دست به آسمان بلند کند دستش به ستاره ها می رسد.

گفتم: چقدر دلم یه مشت ستاره میخواهد!

گفت: چشم هایت را باز کن، فرشته ها را میبینی؟ گوش هایت را باز کن، حتما صدای بال زدنشان را می شنوی. امشب فرشته ها پایین آمده اند، همه جا پر از فرشته است! آمده اند تا دعاهایت را ببرند، دست خالی شان نگذاری!

گفتم: کو فرشته ها؟! پس چرا من نمی بینمشان؟!

گفت: گوش هایت به دروغ شنیدن عادت کرده است و چشم هایت به بد دیدن! مگر کور و کر هم می تواند ببیند؟!

و من هیچ نگفتم.

گفت: بچه ها پاک به دنیا می آیند، در چشمانشان می شود خدا را دید، حرف خدا بر زبانشان جاریست، کودکان تجلی خدا بر روی زمین هستند. کودکان فرشتگانی اند، که فقط بال ندارند!

گفت: آدم ها چقدر زود تغییر می کنند. چقدر زود همه چیز را از یاد می برند، کودکانی که بوی خدا می دادند، حتی خود آدم ها هم نمی فهمند که کی و کجا شیطان پاکی شان را می دزدد!

و من چشم هایم خیس بود…

ادامه مطلب یادتون نره ها.......یه داستان خیلی قشنگ....حتما بخونیدش

=========================================================

یکی بود، شاید هم نبود. در کشور همیشه سیل‌زده‌ی سیلستان، پسربچه‌ی فین‌فینوی تخسی زندگی می‌کرد به نام پترس که کارش انگشت کردن توی سولاخ سنبه‌ها بود. از سوراخ دماغ بابا گرفته تا سوراخ بشکه‌ی نفت و سوراخ‌ لایه‌ی اوزون. اطرافیانش با خوشحالی می‌گفتند ازوجناتش معلوم است که این پسر خیلی فداکار می‌شود و کشور ما را در برابر سیل‌ها نجات خواهد داد. اما بعضی افراد حسود می‌گفتند پسره دچار بیماری «انگولیسم» شده و باید او را هر چه زودتر بستری کرد. هر چه بود پترس با آن انگشت وسطی‌اش به زودی مشهور شد.

سیل که می‌آمد هر کسی سطلی برمی‌داشت و آن را در خانه‌ی همسایه‌های خود خالی می‌کرد و به همین ترتیب برو تا آخر. علاجی هم نداشت و علت بزرگش سوراخ‌هایی بود که همیشه روی دیوار سد آن به وجود می‌آمد و مدام از این سوراخ‌ها آب می‌زد بیرون و سیل می‌شد.

پترس فداکار ما هر روز پفک‌ نمکی و زالزالک می‌خورد و بزرگ و بزرگ‌ تر می‌شد و پست‌های متعدد می‌گرفت تا این که یهویی رییس‌جمهور کشور شد. این یهویی شدن به دلیل نبوغ سرشار و مهم‌تر از همه سابقه‌ی «انگشت‌نما»یی او بود که از نشانه‌های توجه به شایسته‌سالاری در کشورش بود. پترس با شعار انتخاباتی «سوراخ هرگز!» گوی سبقت از رقیبان ربود و بر کرسی نشست. مردم با شادی فریاد می‌زدند: پترس! پترس! دوست داریم!

پترس وعده داد که تمام سوراخ‌های سد را بگیرد و کشور سیلستان را گلستان کند. او قول داد سوراخ‌هایی را که به دلیل نبود عدالت، امنیت، آزادی، مسالمت، پیشرفت، رفاه، توسعه، فرهنگ، اقتصاد و غیره به وجود آمده چنان بگیرد که دیگر آب از آب تکان نخورد و مردم هیجان‌زده داد می‌زدند: پترس! پترس! جیگرتو!

مردم آن شب با خوشحالی به خانه‌هایشان رفتند و به امید پترس ناجی خواب خوشی کردند اما صبح بعد که از خواب پاشدند دیدند نه تنها از حجم سیل‌ها و فشار آب کاسته نشده بلکه مرتب بیشتر و بیشتر می‌شود. همسایه‌ها با سطل و تشت و قابلمه مرتب مشغول ریختن آب به خانه همسایه‌های دیگر بودند اما مگر تمام می‌شد؟ این شد که نفس‌نفس‌زنان و با زبان‌های بیرون آمده تصمیم گرفتند بروند محل سد ببینند چه خبر است.

وقتی مردم به سد رسیدند دیدند ای دل غافل، پترس یک درل گنده دستش گرفته و مشغول سوراخ کردن آن است و سد هم مثل جگر زلیخا و آبکش برنج سوراخ سوراخ شده است. مردم داد زدند: چیکار داری می‌کنی مرد حسابی؟ اما هر بار که کسی چیزی می‌گفت پترس یک سوراخ گنده در سد درست می‌کرد که طرف را سیل می‌برد و مردم هم به وضعیت قبلی راضی می‌شدند و خدا را شکر می‌کردند. به نظر می‌رسد پترس پیش از هر سوراخی، سوراخ دعا را در سیلستان یافته بود.

بله عزیزانم، از آن روز تا حالا پترس فداکار مشغول سوراخ کردن سد است و هر روز سوراخی به آن اضافه می‌کند و کسی هم نمی‌تواند بگوید که: چرا؟یعنی جراتشو ندارند.پترس فداکار در دولت خدمتگزارش فقط فکر کیک زرد و سانتریفیوژ بود .او حتی شعارهای انتخاباتی خودش رو فراموش کرد .و برای اینکه کسی جرات اعتراض را به خود ندهد طرح امنیت اجتماعی را به وجود آورد.تا  همچنان سوراخ تو چشم مردم بکنند تا کور بشند و نبینند چه بلایی داره سرشون میاد.

و همچنان بعضی ها منتظر گرفته شدن سوراخ های سد کشورشون هستند ومنتظرند که وعده ی گلستان شدن کشورشون تحقق پیدا کنه غافل از اینکه هر روز بد تر از دیروز...

امیدوارم  گول حرفای مردمی شون رو نخوریم...