بچه های محرم

نه٬ به شما بچه ها زنجیر نمی دهیم.
بچه شلوغ میکنند.
عزاداری ما را به هم می ریزند.

بچه ها به گوشه حسینیه می خزند و جثه کوچکشان را پای دیوار می کشند. اندکی بعد خیسی چشمانشان را با آستین پیراهنشان خشک می کنند و می زنند به کوچه و خیابان.
زمین خاکی محله بچه ها را می پذیرد؛ با نسیمی که بوی اسپند دارد گرد هم جمع می شوند٬بغضشان می شکند و بی خجالت گریه می کنند.

بزرگترینشان پیشنهادی می دهد.به دنبال آن پول تو جیبی بچه ها روی یک دستمال کهنه جمع می شود. پول ها را می شمارند. برای بر پا کردن یک حسینیه کوچک خیلی کم است. تنها به شربت روز عاشورا می رسد.
اما نومیدی درمیانشان نیست. پول ها را در فاصله کوتاهی به یک سماور چای گرم تبدیل می کنند و سر گذر می آورند. بعد بین مردم عزادار پخش می کنند. و پولهایی که آن ها از روی رغبت داده اند را جمع می کنند و...

شب اول عزاداری هر کسی را می پذیرند. بچه های محله بالایی٬ محله پایینی همه در حسینیه کوچکی ــ که از چند تا چادر مشکی فرسوده و رنگ و رو رفته ساخته شده ــ جمع می شوند و در تاریک روشن هواست که صدای حسین جان بچه ها با ضرب آهنگ سنج و طبل می آمیزد. و شب بعد علامت چند تیغه شان که با زحمت چند نفره ساخته شده پیش می اندازند و صدای نوحه خواندن و زنجیر زدنشان پشت حسینیه بزرگتر ها در کو چه های باریک و قدیمی محله می پیچد.
*از حرم تا قتلگه زینب صدا می زد حسین...* 

 

ادامه مطلب فراموش نشه + نظر

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

در روز عاشورا می توانیم جامه ای سرخ بپوشیم و فریاد برآوریم که این سرخی، نشانه ی پیروزی خون بر شمشیر است  که درس آن را از حماسه ی  کربلا آموخته ایم.

   می توانیم لباسی سر تا پا سفید بپوشیم و با صدایی بلند بگوییم، این کفن است که پوشیده ایم تا عهدی باشد بین ما و حسین(ع) که در راه ادامه ی نهضت حق طلبانه و ظلم ستیزانه اش، برای شهادت همیشه آماده ایم.

    می توان سیاه پوشید و بانگ سرداد که این سیاهی نشانه ی آن است که من و من ها، در روز و روزهای عاشورا، حسین و حسین ها را تنها گذاشته ایم و آن ها در مصاف با یزیدیان زمان خود، مظلومانه به شهادت رسیده اند و این لباس سیاه نشانی است بر شریک جرم بودن ما در ریخته شدن خون آن ها، زیرا که در جایی، حتی سکوت نیز شرکت در وقوع جرم است. آیا این فکر لرزه بر اندام ما نمی اندازد و تصور شریک جرم بودن در ریخته شدن خون حسین(ع) خواب را از چشمان ما دور نمی کند؟  

  

 بیایید دیگر حسین را تنها نگذاریم.حرف قشنگی گفت آنکه گفت اگر حادثه کربلا بار دیگر تکرار شود دیگر حسین تنها نمی ماند.امروز بار دیگر حادثه کربلا در حال تکرار است و وای بر ما اگر حسینمان را تنها بگذاریم. 

   در این روز می توان لباسی سبز پوشید و گفت این به نشانه ی آن است که نهضت حسینی خزان مظلومان را بهار کرده و نوید این پیروزی، بهار اندیشه را برای بشریت به ارمغان آورده است. 

می توان  گونه های  خود را به رنگ سرخ درآورد تا یزیدیان، زردی روی ما را که در خزان نامردمی ها به زردی گراییده است، نبینند؛ همانگونه که  منصور حلاج  با خون خود گونه هایش را سرخ نمود تا روی زردش را دشمن ظالم نبیند. 

اگر ما در کربلا نبوده ایم تا افتخار همرزم بودن با او را داشته باشیم، در کربلای عصر خود که زندگی می کنیم و اگر در روز عاشورای تاریخی حضور نداشته ایم، در عاشورای زمان خود که قرار داریم. کافی است که حسین و حسین های زمان خود را بشناسیم، عاشورا و کربلا به خودی خود پیدا می شوند. 

بیایید معرفت و روح نهضت حسین(ع) را یافته و حماسه ی بزرگ او را زنده کنیم تا در زمره ی یزید و یزیدیان نباشیم زیرا که جهان دو قطبی است، یا راه حسین(ع) و یا راه یزید، راه سومی نیز وجود ندارد. بیایید به حال خود گریه کنیم و عملکردهای خود را پیش روی بیاوریم و حساب لقمه های سفره ی خود را یک بار از نظر بگذرانیم؛ آنگاه خواهیم فهمید که در راه حسین(ع) هستیم و یا یزید.