آن روزها کجا هستند؟

 

چقدر دلم برای بستنی هایی که هر روز از مغازه روبروی مدرسه می خریدم تنگ شده است! چه طعم خوبی می داد، طعم کودکی ام را!

چقدر دلم برای زنگ های تفریح مدرسه تنگ شده است. وای چقدر دلم آن ده دقیقه را می خواهد، دلم می خواهد باز هم دنبال هم کنیم، کاش تمام زندگیم تکرار همان ده دقیقه ی کودکیم بود! دلم می خواهد باز هم همیشه ی خدا دست و پایم از بازی های کوچه زخمی بود، و باز هم مادرم زخم های آرنجم را پانسمان می کرد.

خدایا، دلم میخواست باز هم به مهد کودک برگردم، دلم برای بازی هایش تنگ شده. چقدر دلم پسرک مهدکودکیم را می خواهد، آن پسرک که هر روز صبح یقه ی پیراهن مخملی قهوه ای رنگم را برایم می بست! کاش هنوز هم آن پسر بچه کنارم بود. کاش آن پسر بچه هیچوقت بزرگ نمی شد. کاش هیچوقت یاد نمی گرفتم دکمه های یقه ی پیراهنم را ببندم! کاش هر روز و هر روزم تکرار نبستن دکمه های پیراهنم بود، تا هر روز صبح پسر بچه ی مهربان، بی ذره ای چشم داشت آن ها را می بست.  دلم برای آن پیراهن هم تنگ شده!!

چقدر دلم می خواهد رختخوابم کنار مادرم باشد. چقدر دلم باز هم گرمای آغوش پدرم را می خواهد. چقدر دلم می خواست باز هم دست هایم بعد از خوردن بستنی چسبناک می شد، و من مجبور بودم با دست چپ با همکار پدرم دست بدهم!

خدای من، دلم برای کودکی ام تنگ شده. دلم برای آن خندیدن ها و شادی ها تنگ شده.برای آنوقت ها که بلد نبودم بند های کفشم را ببندم. خدایا، دلم می خواهد باز هم کودک شوم. از آدم بزرگ ها، و دنیای آدم بزرگ ها، متنفرم!

راستی… خدایا، پسر بچه ی کودکیم کجاست؟! چه بر سر او آمد؟ هنوز هم با آن لبخند زیبا و چشم های پاک و بی ریاست، وقتی دکمه های پیراهنم را می بست؟ یا او هم بزرگ شده…؟! شاید یکی مثل همین عروسک ها… چشم های ریمل کشیده و موهای فشن....... آخر کجایش زیباست؟!

چقدر دلم می خواهد به پسر بچه ی کودکیم می گفتم که: “آن وقت ها، چشم ها و لبخند های کودکی اش چقدر زیباتر بود!”

چقدر کودکی مان زیبا بود. دلم برای آن وقت ها تنگ شده! عجیب هوای کودکی ام را کرده ام!

پس چه شد؟ آن روز ها کجا هستند؟ واقعا، چه بر سر ما آمد…؟!!!    

ادامه مطلب فراموش نشه ها

یه دنیا عکس  

========================================================= 

به لبت ، به گیسوانت ، به کمان ابروانت که تورا از جان پرستم ، به قشنگی لبانت ، به سپیدی دهانت ، به دو چشم سیاهت ، به نوای چارو چنگت ، به دو گونه قشنگت ، به دل سخت چو سنگت ، که تورا از جان پرستم . به قطار کاروان ها ، به امید ساربان ها ، به عروس آسمان ها ، به خدای کس ندیده ، به قشنگی دو دیده ، به دو آهوی رمیده ، به عقاب خوش پریده ، به غمی که نو رسیده ، که تورا از جان پرستم . به جوانیم به قلبم به خدای جسم و روحم ، به خدای آسمان ها ، به تمام کهکشان ها ، به ستارگان روشن ، به نگاه پر شکوهت ، به قدوم جان پرستم ، به گل و گیاه و صحرا ، به لبان سرخ و مرطوب ، به خروش موج دریا ، به شکوه کوه الوند ، به شب زخاف و هستی ، به تمام آرزوها ، به تمام خاک دنیا که تورا از جان پرستم . به بهارو وصل هستی ، به خدایی که پرستی ، به حیات و روح هستی که تورا از جان پرستم .به خدا اگر بخندم ، به خدا اگر بگریم ، به خدا اگر بنالم تویی آخرین بهارم ، که تویی بهار عمرم ، باز تورا از جان پرستم.

 

    

 این دنیا را من میخواهم دنگش کنم.

با قلم رنگیهایم، رنگش کنم.

گوش کن! ببین، من، چی میگم، چی میخواهم؟

دنیایی که شما ساختی

حق منو، نپرداختی

کودکانش، گرسنه اند

بی خانه و کاشانه اند

کودکانش، کارمیکنن

زجر می کشن، زار می کنن

نمی خواهم، نمی خواهم، این دنیا رو نمی خواهم!

شرمتان باد و بس کنید!

بدی ها را هرس کنید

آره میشه آره میشه  

دنیا ازاین بهتر بشه