من و خاطره هام

 تا حالا به این چندتا صفت بچه ها و دنیای قشنگ اونا توجه کردین؟
ــ دارند بازی میکنند، یه دفعه وسط بازی، به هر دلیلی باهم قهر میکنند، اما معمولا این قهرشون طولانی نیست و خیلی زود و بی هیچ کینه ای دوباره باهم آشتی میکنند. این قهر و آشتی شون خیلی دوست داشتنیه!
ــ میشینند تو دنیای بچگی خودشون، با خاک و گل و یا شن و ماسه و یا با همین خونه سازیهای پلاستیکی یه خونه میسازند که برا خودشون که خیلی هم قشنگه. گاهی زمان زیادی هم برای این ساختن صرف میکنند، اما بعداز یه مدت کوتاهی اونو خرابش میکنند. یعنی میسازند، بهش دل نمیبندند. چقدر این صفت قشنگه!!!
ــ یا مثلا یه وقتایی به یه چیزی پیله میکنند و اونو به هر قیمتی میخوانش. اونقدر گریه و پافشاری میکنند تا بدستش بیارند. تازه به همونی هم بدست آوردند باز هم دل نمیبندند. اینکه هر چیزی رو با سلاح گریه میگیرند خوب نیست؟
پیامبر میگند من این سه صفت بچه ها رو خیلی دوست دارم.
راستی شما چی؟ کدوم صفت بچه ها رو دوست دارید؟    

 

 دوستای گلم شنبه برای من فقط روز عید قربان نبود روز تولدم هم بود قرار بود این آپ رو اونروز انجام بدم اما چون آماده نبود امروز واستون میزارم 

من وخاطره هام 

یه چند خاطره شیرین.....در ادامه مطلب 

نظر هم فراموش نشه ها.......

------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

6575 روز پیش در چنین روزهایی پرستار از اتاق زایمان سر بیرون کرد و گفت: نی نی به دنیا آمد، سالم وبی عیب ونقص به وزن سه کیلو وششصد وهفتاد وپنج گرم آنهم پسر قند عسل.

پدر که آنجا حاضر بود چنان دستی بر پیشانی خود کوبید وفریاد کشید وای.... که صدای آن تا اتاق زایمان  و گوش ما که اولین صدا را میشنیدیم رسید.

ما که این حرکت پدر را آن موقع درک نکردیم 3 سال بعد متوجه شدیم ما عوضی به دنیا آمده ایم و همه منتظر به دنیا آمدن یک دختر بوده اند نه پسر.این چنین بود که ما اولین معرفت زندگی را به خرج داده و هنگامی که مادر در آشپزخانه مشغول وپدر سرکار بود گفتیم حالا که ما را نمی خواهند اینجا جای ما نیست. نگاهمان به در خروجی افتاد در را به آرامی باز کرده و تا کوچه پیش رفتیم.ناگهان به یاد آوردیم که چند روز قبل پسر کوچولویی را چند کوچه بالاتر دیده بودیم و باهم دوست شده بودیم. به خود گفتیم این رسم رفاقت نیست برویم و به دوستمان سر بزنیم. آنجا بود که پسر کوچولو ومادرش استقبال بسیار گرمی از ما به عمل آوردند.پس از ساعت ها بازی با پسر کوچولو وصرف یک ناهار مفصل به خوابی دو سه ساعته فرو رفتیم. هنگامی که بیدار شدیم پدر خانواده را بالای سر خود دیدیم که با لحنی مثلا مهربانانه به ما گفت:پسرم نگرانت نشوند ساعت چند باید خانه باشی؟ ما هم در کمال خونسردی جواب دادیم:مهم نیست چون اصلا به کسی حرفی نزدیم.آنجا بود که پدر خانواده ما را به یاد حرکت پدرمان انداخت وچنان بر پیشانی خود کوبید و فریاد زد:وای که گویی مثلا اتفاق مهمی رخ داده.

بدون اینکه اجازه بدهند ما با دوست عزیزمان خداحافظی کنیم دستمان را گرفتند وکشان کشان تا سر کوچه مان آوردند.از آنجا که ما جلوتر از او در حال حرکت بودیم وقتی که به سر کوچه رسیدیم و با تجمع عظیمی از همسایگان مقابل در خانه مان رو به رو شدیم و چند وچون کار دستمان آمد بدون اینکه بگذاریم چشم آن پدر به آن صحنه بیفتد او را دک کرده و خودمان با نهایت هوشیاری از گوشه های کوچه به آرامی و بی سروصدا در حال نزدیک شدن  به در خانه بودیم که این همسایه ی فزول چشمش به ما افتاد و بقیه ماجرا.....

آنروز مفصل ترین و اساسی ترین تنبیه زندگی را متحمل شدیم و از آنروز به بعد تنبیه به تفریح وعادتی در زندگیمان تبدیل شد.

در سن 5سالگی بود که جشن تولدی به بزرگی جشن های 2500 ساله ی شاهان برایمان تدارک دیده شد و آنجا بود که پی بردیم عده ای قصد تشویش افکار عمومی را داشته اند و ما زیاد هم عوضی به دنیا نیامده ایم.

در همان سال ها بود که برف سنگینی باریده بود و داداش هم که 3 سال از ما بزرگتر بود بزرگترین آدم برفی جهان را ساخته بود چیزی در مایه های مجسمه های میکل آنژ. روز بعد که داداش به مدرسه رفته بود و مانیز در خانه با پسر همسایه مشغول بازی بودیم به یاد آن آدم برفی افتادیم وگفتیم برویم وباهاش بازی کنیم اما نگو هوا سرد وماهم سرماخورده.به پسر همسایه گفتیم چکاریست حالا ما نمیتوانیم پیش او برویم او که میتواند پیش ما بیاید این چنین بود که با هزار بدبختی آدم برفی را داخل سینی بزرگی گذاشته وبه داخل ساختمان آوردیم آنهم نزدیک بخاری!!!!!

داداش از مدرسه برمیگردد ومی بیند جا تر است وبچه نیست.به داخل ساختمان هجوم می آورد و فریاد می زند آدم برفی کجاست؟؟؟؟ ما هم طبق معمول در کمال خونسردی و اعتماد به نفس گفتیم بیا اینجاست فقط کمی آب رفته...... .اینبار داداش دستی بر پیشانی زد و گفت وااای (بقیه ماجرا را خودتان در ذهنتان مجسم کنید)

در همان سال ها بود که مادر در حیاط مشغول بود وما هم هر چه فریاد میزدیم گرسنه هستیم  گوش هیچکس بدهکار نبود آنجا بود که خود دست به کار شدیم و به سمت یخچال رفتیم قوطی تن ماهی توجه ما را به خود جلب کرد. دیده بودیم مادر آنرا داخل ظرفی میگذارد و روی اجاق گاز ما هم تقلید کردیم اما نگو مرحله آب ریختن داخل ظرف را ندیده بودیم قوطی را داخل ظرف گذاشته و روی اجاق گاز قرار دادیم و به سمت حیاط رفتیم دو سه دقیقه ای نگذشته بود که صدای انفجار مهیبی من و مادر را به داخل ساختمان کشاند.تکه های ماهی روی سقف و قوطی و ظرف هم هر کدام گوشه ای وخسارات جزیی دیگری به سایر وسایل...این دفعه مادر وباز دستی بر پیشانی و گفتن وای...(باز هم بقیه ماجرا را خودتان تصور کنید)

در سن 8-7 سالگی بود که در اتاق با پسر همسایه مشغول بازی بودیم که متوجه شدیم پسر همسایه در حال قندیل بستن است.یادمان آمد از چند روز قبل یکی از رادیاتورهای اتاق خراب شده بود ما نیز از روی تواضع وفروتنی وشکسته نفسی که همه وجودمان را گرفته بود خواستیم رادیاتور را تعمیر کنیم یه پیچ پایینش دیدیم و شروع کردیم به باز کردن.پسر همسایه هم پشت سر ما ایستاده ونگاه میکرد.

چشمتان روز بد نبینه باز کردن پیچ همان و تبدیل شدن اتاق به استخر آب داغ همان. یاد آن دهقان فداکاری افتادیم که انگشتش را داخل سوراخ سد کرده بود ما نیز از جان گذشتگی کردیم و انگشت وچون افاقه نکرد دو دست پسر همسایه را جلوی محل پیچ گرفتیم و گفتیم بمان تا بروم خاکی بر سر بریزم. از آنجا که خاکی پیدا نشد برگشتیم و نفهمیدیم چرا رنگ پسر همسایه عین لبو شده بود ومرتب داد میزد وای خدا سوختم!!! نگاهمان به پیچ بالا افتاد گفتیم پیچ را ببند پیچ رو که بست آب قطع شد این نشان از هوش فراوان ما بود.ساعتی بعد که مادر از خانه همسایه برگشت و دسته گل ما را ملاحظه کرد باز آن حرکت تکراری دست زدن بر پیشانی و فریاد وای....(تا دلتان بخواهد از این بر پیشانی زدن ها در زندگی ما اتفاق افتاد...بازهم زحمت بقیه ماجرا را خودتان بکشید)

به گفته ی خیلی ها در سن 13 سالگی بود که انقلابی در زندگی این پسر رخ داد و آن پسر پرحرف وشیطان به پسری آرام و سر به زیر تبدیل شد(البته بعد از درگیری با مدیر مدرسه!!)

امیدوارم از این چند خاطره خوشتان آمده باشد و زیاد هم ما را بچه شیطون و بدی به حساب نیارید الآن حدود ۱۰ سالی از اون ماجراها میگذره و طبیعتا آدم هم تغییر میکنه امیدوارم پدر و مادر ها هم کمی بیشتر شیطنت بچه ها را درک کنن.بچه است وشیطنت...

دختر امام خمینی (ره) میگوید:روزی نزد امام از شیطنت فرزند کوچکم حسین گلایه کردم که امام در جوابم فرمودند:(من حاضرم ثوابی را که تو از تحمل شیطنت حسین میبری با ثواب تمام عبادت هایم عوض کنم)  

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

اینم چند تا عکس از بچه ها: