کودکان شهید

خداوند کودکان را خیلی دوست دارد. وقتی پدر یا مادر بوسه ای برگونه کودکش می زند برای او حسنات نوشته می شود. رسول خدا (ص) فرمود: «اگر خواستید دعایتان مستجاب شود کودکان را در جمع خود قرار دهید تا آمین بگویند.» شهادت کودکان در کربلا نشان داد برای پاسداری از دین، بچه ها هم می توانند سهم داشته باشند. همین شهادت ها بود که مردم را بیدار کرد و ستمگران را رسوا نمود. یکی از کودکانی که در تاریخ کربلا درخشید، عبدالله فرزند امام حسن (ع) است. امام حسین (ع) به بانوان فرموده بود: «نگذارید این کودک از خیمه بیرون بیاید.» اما وقتی امام حسین(ع) تنها شد و دشمن آن حضرت را محاصره کرد و از اسب به زمین انداخت؛ این کودک به سوی عمو آمد و مثل یک مرد در مقابل دشمن ایستاد و گفت: «نمی گذارم عمویم را بکشید.» دشمن سنگدل هم با شمشیری دست کودک را جدا کرد. عبدالله خودش را روی سینه امام حسین (ع) انداخت و در آغوش عمو به شهادت رسید. به جز عبدالله کودکان دیگری هم با خون خود تاریخ کربلا را نوشته اندکه خوشبوترین آنها کودک شش ماهه- حضرت علی اصغر (ع) – است که در پیشگاه خداوند خیلی آبرو دارد به باب الحوایج مشهور است.   

کربلا فقط مردانی بزرگ نداشت بلکه بزرگمردان و بزرگزنان کوچکی نیز داشت:علی اصغر...رقیه......عبدالله....سکینه......دوطفلان مسلم و...... 

آنها را هم از یاد نبریم آنان هم  بچه های فاطمه بودند  

طفلان مسلم......ادامه مطلب فراموش نشه + نظر 

................................................................................................................................

................................................................................................................................ 

روز عاشورا امام حسین (ع) و یارانش شهید شدند. زنان و کودکان را به اسارت بردند. ابتدا به کوفه و از آنجا به شام بردند. ابن زیاد به خاطر کینه ای که با مسلم بن عقیل داشت، کودکان او را در کوفه زندانی کرد. او دستور داد؛ این دو پسر 10 و 12 ساله را در زندان اذیت کنند. بچه ها در زندان ازخدا کمک می خواستند و با نماز و روزه، سختی زندان را تحمل می کردند.  

یک سال گذشت. روزی برادر کوچک تر به برادر بزرگ ترگفت: «خیلی دلم تنگ شده است! بیا امشب خودمان را به زندانبان معرفی کنیم! » آن شب زندانبان که آمد بچه ها به او گفتند: «آیا تو محمد (ص) را می شناسی؟» زندانبان گفت: «آری او پیامبر من است.» بچه ها گفتند: «آیا جعفر طیار را می شناسی؟!» گفت: «آری او در راه خدا دست هایش را داد و خداوند به جای دو دست، دو بال به او داد تا در بهشت پرواز کند.» دوباره گفتند: «آیا علی (ع) را می شناسی؟» گفت: «آری او داماد و جانشین پیامبر (ص) است.» گفتند: «آیا عقیل را می شناسی؟» گفت: «آری او برادر علی (ع) است.» بچه ها گفتند: «ما از این خانواده ایم، ما کودکان مسلم بن عقیل هستیم.» زندانبان وقتی بچه ها را شناخت؛ خیلی ناراحت شد. خود را روی پای بچه ها انداخت و عذرخواهی کرد. خطر را به جان خرید و تصمیم گرفت بچه ها را آزاد کند. غذا برایشان تهیه کرد و راه را به آنان نشان داد. آنان را سفارش کرد که شب ها راه بروند و روزها بخوابند تا به دست مأموران گرفتار نشوند. 

 بعد از مدتی پیاده روی، بچه ها به خانه ای رسیدند.در را زدند. بانویی در را باز کرد؛ سلام کردند و پرسیدند: «آیا محمد (ص) و علی (ع) را می شناسی.» زن گفت: «آری اینها رهبران من هستند.» بچه ها گفتند :«ما بچه های این خانواده هستیم که از زندان فرار کرده ایم. امشب را به ما اجازه بده تا استراحت کنیم. زن گفت: «شوهری دارم تبهکار؛ می ترسم از راه برسد به شما آسیب برساند.» بچه ها گفتند: «اجازه بده فقط همین امشب مهمان تو باشیم.» زن برایشان غذایی تهیه کرد و آنان را به غذا دعوت کرد. بچه ها گفتند: «اکنون وقت نماز است.» اول نماز خواندند و بعد بر سر سفره نشستند. سپس به اتاق استراحت رفتند. شب به نیمه رسیده بود. حارث همان مرد تبهکار به خانه آمد، زن از او پرسید: «چرا عصبانی هستی؟» گفت: بچه های مسلم از زندان فرار کرده اند. هرچه گشته ام، نتوانستم آنها را پیدا کنم! ابن زیاد برای کسی که آنها را پیداکند، جایزه تعیین کرده است.» هرچه زن و شوهرش را نصیحت کرد فایده نداشت. مرد ناگهان صدای گریه ای شنید. چراغ را برداشت و به دنبال صدا رفت تا ببیند صدا از کجاست. باور نمی کرد که بچه های مسلم در خانه او باشند. بچه ها را با طناب بست و به خواب رفت. 

 فردا صبح آنها را بر لب رود فرات برد. شمشیرش را به دست پسرش داد و گفت: «سر از تن بچه ها جدا کن.» بچه ها گفتند: «به خدا ما گناهی نکرده ایم.» جوان پاک دل از دستور پدر نافرمانی کرد و از آنجا فرار کرد. حارث غلام سیاهی داشت. شمشیر را به دست او داد تا او این جنایت را انجام دهد. بچه ها گفتند: «ای غلام، تو خیلی شبیه بلال حبشی اذان گوی پیامبر (ص) هستی. تو را به حق بلال ما را نکش ما گناهی نداریم.» غلام هم شمشیر را انداخت و فرار کرد. حارث خودش جلو آمد و هرچه بچه ها التماس کردند، اثر نکرد. حارث گفت: «حرف آخرتان را بزنید و آماده کشتن شدن باشید.» بچه ها گفتند: «اجازه بده وضو بگیریم و ساعت آخر عمر را با نماز به پایان ببریم.» وضو گرفتند و نماز خواندند و در آغوش هم به شهادت رسیدند. خداوند قاتلان حسین (ع) و یارانش را لعنت کنید.